تا قبل از دیوانگی ام :علی: امامم بود و مفتدایم و قبله ام، مولایم هم بود؛

بعد از دیوانگی ام :علی: شد باز هم امامم و مقتدایم و قبله ام،‏ مولایم هم شد.

با این وجود هوشیاری و دیوانگی ام توفیری ندارد. علی همان علی ست.

اما نه!

علی هوشیاری ام، ‏امام دینم هست و مقتدای شرعم و قبله نمازم؛

اما علی دیوانگی ام امام و مقتدای عشقم هست و قبله نماز عاشقی ام و مولای زندگی ام؛

باز هم توفیری ندارد، شاید هم داشته باشد، دیوانه که قوه تشخیص ندارد.

دیوانه فقط عامل جوننش رو می شناسد و بس. یعنی علی! عین، لام، یاء

علی!‏ رضا!

از علی دین هفت وادی که بگذری به رضای دین می رسی و راضی می شوی.

من هم هفت وادی عشق را گشتم و به رضای معشوقم رسیدم و راضی شدم.

و له الشکر

در خواب هم اینگونه عاشق شدنی را که در بیداری شده ام را نمیدیدم.

قبل تر ها فکر میکردم عاشق می تواند با کلمه و کلام، با عمل و حرکت ادای وظایف عاشقی کند. اما اکنون که عاشق شده ام حتی از همان کلمه و کلام هم بازمانده ام؛ از ادای قدر و کیل عاشقی عاجزند.

علی! چه کرده ای تو با دل من؟!

وقتی که هستی سرمست بوی بهاری وجودت هستم و خمار چشمانت.

با لبخندت شکوفه های سیب را برایم به تصویر می کشی و چهره زیبایت ذکر فتبارک الله احسن الخالقین را ورد زبانم می کند.

چقدر تو ماهی!

با بودنت آرامم. اما همینکه لحظه ای متوجه جای خالی ات می شوم هاله ای از غم تمام شادی هایم را در بر می گیرد.

علی! چه کرده ای تو با دل من؟!

علی!‏ هفت وادی را پشت سر گذاشتم و به رضا رسیدم و رضا شدم اما به نبودنت راضی نمی شوم.